Rozdział 5 "Przyjaciele"

-Allie pospiesz się! –Krzyknęła babcia z dołu.

-Już, chwila! –Zawołałam i zapięłam zamek od walizki, co nie było łatwym zadaniem. Szczególnie, że aby zdążyć na pociąg do Hogwartu musiałam wstać o godzinie piątej rano.

  Zeszłam na dół z trudem wlokąc za sobą kufer. Babcia wskazała gestem dłoni na drzwi i zamykając dom udała się do samochodu.

  Jechałyśmy na Kings Cross około półtorej godziny, zasnęłam przy tym chyba z dziesięć razy. Mogłyśmy się w końcu teleportować, wtedy przynajmniej bym się wyspała, ale nie narzekałam, wiedząc, że babcia może mieć problem z teleportacją i nie jest już taka sprawna.

-Kiedy nauczę się teleportować? –Zapytałam ziewając.

-Jak skończysz Hogwart słonko. –Odparła wesoło staruszka.

-Ale Malfoy… -nie dokończyłam, bo babcia mi przerwała.

-Malfoy to inna sprawa. Jego ojciec jest wysoko postawiony w ministerstwie magii, myślę, że to właśnie Lucjusz udostępnił mu tę możliwość.

-Aha. –Odparłam i na resztę drogi umilkłam.

W końcu dotarłyśmy na stację. Były tam straszne tłumy. Pożegnałam się z babcią, wzięłam obszerną walizkę i zdjęłam okulary przeciw słoneczne z oczu, po czym ruszyłam w kierunku peronu 9 ¾.

-O, cześć ciapo! –Usłyszałam zza pleców znajomy mi głos.

-Odpuść sobie nianio. –Westchnęłam i spojrzałam na Malfoya z politowaniem. –Po tym jak dostałeś w twarz u Olivandera, nie byłeś taki wygadany.

  Chłopcy zaczęli się ponownie śmiać.

-Poproś babcię, może cię czegoś nauczy, bo jak na razie to nie umiesz nawet „Lumos” wyczarować. –Żachnął się chłopak.

  Wyciągnęłam z kieszeni różdżkę mierząc mu ją prosto w brzuch, pozostali zachłystywali się ze śmiechu.

-Co chcesz mi tym zrobić? Oko wydłubać?

-Rozważam taką opcję. –Odwróciłam się na pięcie idąc w kierunku ściany. Zobaczyłam, że wszyscy inni biegną ze swoimi wózkami i dopiero wtedy wchodzą na peron, ale ja wiedziałam, że to zupełnie nie potrzebne i po prostu przeszłam przez ścianę.

  Na peronie 9 ¾ również było pełno ludzi. Rozejrzałam się i zobaczyłam duży czerwony pociąg Hogwarts Express. Zastanawiałam się cz nie wsiąść do niego już teraz, w końcu nie mam się, z kim żegnać, nie muszę tu stać.

  Weszłam do pociągu. Przechadzałam się chwile po przedziałach, aż zobaczyłam siedzącą samotnie dziewczynę. Zapukałam do drzwi. Po chwili otworzyły się.

-Mogę się przysiąść?

-No… tak. Ale zaraz będzie tu mój chłopak z dwoma kolegami.

-Okej, nie przeszkadza mi to. –Zdawało mi się, że wymamrotała pod nosem ,,Zobaczymy…”, ale chyba mi się zdawało.

-Jak się nazywasz? –Zapytała dziewczyna.

-Allie Valentines. A ty?

-Pansy Parkinson. Twój ojciec był ministrem magii?

-Ja… niezbyt znałam mojego ojca.

-Jesteś ślizgonką?

-No niezbyt. Jeszcze nie wybrałam sobie domu.

-Nie wyglądasz na pierwszoroczną. –Zmierzyła mnie wzrokiem.

-To długa historia…

  Drzwi przedziału otworzyły się gwałtownie, wpadł przez nie, znany mi blondyn w towarzystwie dwóch kolegów… O NIE!

-Co tu robi ta szlama, Pansy?

-To ona jest SZLAMĄ?! –Krzyknęła Pansy i odsunęła się ode mnie jak najdalej.

-Nie. Nazywaj. Mnie. Tak! –Wysyczałam patrząc się mu prosto w oczy zabójczym wzrokiem.

-A masz dowód na to, że nią NIE jesteś?

-A masz dowód na to, że nią jestem?! –Odpyskowałam.

-Nie, masz rację, nie mam. –Odparł grzecznie, co bardzo mnie zdziwiło. Patrzyłam na niego ze zdumieniem. Zapadła krępująca cisza.

-W sumie to mogłaby być zaginioną córką vice ministra… -Mruknęła Pansy.

-No, Henry Valentines!

-Ciotka mówi, że mój ojciec się tak nazywał! Henry i Lidia Valentines!

-Ale… Czemu piszą, że zaginęłaś?

-Moi dziadkowie mówią, że to moi rodzice zginęli, z nie na odwrót.

-To widocznie kłamią lub mają złe informacje…

  Malfoy przypatrywał się temu ze zdumieniem, co chwile zerkając to na mnie, to na Pansy.

-Ja… Muszę spotkać się z tatą.

-Tsaa… Jasne, bo to jest takie proste. –Westchnął Malfoy.

-Poczekajcie. Musimy skojarzyć wszystkie fakty. Draco, kiedy zginęła córka Valentines’a?

-Jakieś 16 lat temu…

-Wiesz, kiedy dokładnie?

-Parę dni po narodzinach. Chyba Sierpień, tak Sierpień.

-Allie, kiedy masz urodziny? –Zapytała Pansy.

  Zaniemówiłam. Mam urodziny w sierpniu. To znaczy, że to prawdopodobnie ja jestem tą zaginioną… To dziwne, że wie o tym akurat mój wróg… I do tego chyba stara się mi pomóc.

-13 sierpnia. –Wyszeptałam.